دورهمی

آن انرایت در کتاب دورهمی، از عشق، یأس، در هم تنیدگی خاطرات و فاش شدن راز‌ها گفته و به این معنی است که سرنوشت بر جسم انسان‌ها نوشته شده، نه در ستارگان آسمان.

لیام که از طایفه هگارتی به همراه خواهرش ورونیکا، رازی را مخفی می‌کنند. آن‌ها جسد برادرشان را که در دریا غرق شده است، پیدا کرده و نزد خود نگه می‌دارند. شخصیت اصلی داستان ورونیکا هگارتی که با خودکشی برادرش متحمل یک شوک شدید شده، به اجبار به زمان‌های گذشته و مکان‌های گذشته باز می‌گردد. چرا برادرش خودش را کشته است؟ این اتفاقات در زمستان ۱۹۶۸ در خانه مادربزرگ‌شان به وقوع پیوست، که نشان می‌دهد کتاب گردهمایی (The Gathering)، داستان یک خانواده است.

آن انرایت (Anne Enright)، یکی از نویسندگان استثنایی ایرلندی است. او توانست با کتاب گردهمایی در سال ۲۰۰۷ برنده جایزه من بوکر شد. رمان گردهمایی او، تصویری اثرگذار و تکان دهنده را از یک خانواده‌ بزرگ ایرلندی نشان می‌دهد. انرایت، داستان خیانت‌ها و رستگاری‌های سه نسل از خانواده را آشکار می‌کند و با هوش و استعداد خود، جهانی جدید را به ما معرفی می‌کند.

در بخشی از کتاب دورهمی می‌خوانیم:

مى‌خواهم بنویسم چه رویدادى در خانه مادربزرگ در تابستانى که من هشت یا نه ساله بودم، شکل گرفت، ولى مطمئن نیستم آیا آن اتفاق واقعاً افتاد یا نه. به شواهدى براى اثبات رویدادى نامطمئن احتیاج دارم. احساس مى‌کنم که درون من فریاد مى‌زند شاید اتفاقى نیفتاده باشد. حتى نمى‌دانم چه اسمى روى آن بگذارم. شاید شما آن را گناهى جسمانى بنامید، ولى جسم خیلى فاسد شده و نمى‌دانم چه صدمه‌اى به استخوان‌ها رسانده است.

برادرم لیام پرندگان را دوست دارد و همچون سایر پسرها، عاشق استخوان پرندگان مرده است. من پسرى از خود ندارم، بنابراین هرگاه جمجمه یا اسکلت کوچکى مى‌بینم، مى‌ایستم و به برادرم فکر مى‌کنم که چگونه پیچیدگی‌هاى این جسم را تحسین مى‌کرد. بال‌هاى یک پرنده مرده از میان پرهاى درهم پاشیده بیرون مى‌آید که بسیار کوتاه و ظریف و تمیز است. واژه‌اى که ما براى استخوان‌ها به کار مى‌بریم، جز «تمیز» نیست.

به دخترانم مى‌گویم هرگاه جمجمه موشیرا مى‌بینند یا مرغ عشق مرده‌اى را مى‌یابند که بر دیواره باغ یخ زده است، عقب بایستند. نمى‌دانم چرا به آن‌ها جنین توصیه مى‌کنم در حالى که گاهى اگر استخوانى از حیوانى مرده را روى نیمکت باغ مشاهده کنم، به نظرم به اندازه‌اى تمیز مى‌آید که آن را در جیب مى‌نهم و به آرامى و پنهان از سایرین با انحناى روى آن بازى مى‌کنم.

نمى‌توان به مردگان توهین کرد، فکر مى‌کنم فقط بتوان آن‌ها را تسلى داد.